FORZA TOUR 2018 – Girona 2-9 juni – 810 km – 10.000 hoogtemeters. Deelnemers: Carl, Dirk, Günther, Peter V., Roger, Rudi, Rudy en Stefan Een impressie van een prachtige week fietsen en fun. Na heel wat prachtig voorbereidingswerk van Carl om ons verblijf zo aangenaam mogelijk te maken, kon de Forza-Tour 2018 naar Girona, (Costa Brava) niet anders dan een succes worden. Ook tijdens ons verblijf was de betrokkenheid van Carl op alle fronten zeer groot en was het duidelijk dat hijzelf meer plezier beleeft aan geven en helpen, dan aan krijgen en geholpen worden. Mooie eigenschap die hij weet door te geven aan de groep.

Het weer was overwegend “goed fietsweer” te noemen met temperaturen rond de 25°. Soms een lokale bui, die er wel voor gezorgd heeft dat we twee keer de fiets moesten kuisen.

Verder een mooie, zeer rustig gelegen en praktisch ingerichte vakantiewoning met zwembad, uitstekende slaapgelegenheid en sanitair voor iedereen apart. Luxe-verblijf !

In de keuken hebben we ruimschoots de gelegenheid gehad om de kookkunsten van enkelen te kunnen bewonderen. Anderen waren dan weer bedreven in BBQ-en, koffie zetten, tafel dekken, opruimen, groenten snijden… De bevoorrading in etenswaren was compleet en van kwalitatief hoog niveau. Dit was duidelijk door een fijnproever en met kennis van zaken gedaan. Vooral de zeer gevarieerde vleesschotels die op de barbecue werden klaargemaakt doen me nu nog watertanden. Proficiat aan onze specialist!

Verder was het al snel duidelijk wie thuis e.e.a ” mag” doen en derhalve het huishoudelijk werk tot z’n vakgebied mag rekenen. Het enige waarin blijkbaar niemand “thuis-training” en of “thuis-gewoonte”  heeft, is commanderen; zodat er een echt team ontstond. Toch vreemd ….of liet men niet in z’n kaarten kijken?

Wat onthouden we verder of wat hebben we nog geleerd tijdens een weekje Forza-Tour met vrienden onder elkaar …. Hieronder enkele chronologische passages of boutades die in de herinnering komen..

“Ik weet wat ik doe”

Oef,  Ik ben boven; ik kijk achterom en zie niet onmiddellijk de nieuwe wit/zwarte  Specialized-fiets. Maar nog voor ik me in de afdaling smijt, hoor ik het mooie zoemende geluid van hoge carbonwielen op me afkomen. Ik hoor dan wel niet goed, maar het klinkt als muziek in de oren.  Eerst dat zachte gezoem en dan die harde ” klik-klak” van de ketting die almaar naar een grotere versnelling gaat. Hier moet de adrenaline z’n werk doen, zoniet zien we die wit /zwarte Specialized pas terug in het dal.  Maar dat gaan we hem niet gunnen…

Slechts enkelen durven en moeten alles uit de kast halen om het projectiel te volgen…. Beneden beseffen we dat we niet opgewassen zijn om met de aerodynamische Specialized (met schijfremmen)  te wedijveren in het dalen. Of is het toch de “klasse”? behendigheid /bochtentechniek? …….of misschien durf ? : ” ik weet wat ik doe ” is het simpele antwoord.

“Ik heb superbenen…..”

Als het me niet lukt in het dalen, dan maar een poging in het klimmen. Met mijn ervaring en een beetje strategische/psychologische blufpoker moet het mij wel lukken; zo denk ik dan toch.

“Ik heb superbenen en je maakt geen schijn van kans”….. met deze overmoedige en gedurfde uitspraak van mezelf, richting de uitdagende collega’s, gaan we de laatste “op-en-af “-kilometers aanvatten, nadat er voordien al wat vuurwerk heeft plaatsgevonden. Mijn blufpoker moet ervoor zorgen dat de tegenstand zou kraken nog voor de eindrush wordt  ingezet. Hun benen zouden spoedig vollopen en aanvoelen als lood; het glycogeen in hun spieren zou snel plaats maken voor mayonaise en vooral de moral tot in hun schoenen zakken. Ikzelf bleef in de boter trappen ……..tot echter de echte finale uitsluitsel brengt: blufpoker en strategie kan “ouderdomsververval” niet compenseren.

“Ik heb een gelleke gepakt”

Een rit met redelijk wat hoogtemeters en afstand begint stilaan z’n tol te eisen als er naar het einde toe bijkomend een sterke tegenwind waait. De weg loopt alsmaar rechtdoor en mede door de weg-infrastructuur wordt er “op een lint gereden “. Vooraan wordt er eerst voorzichtig afgelost door enkelen die nog fris genoeg zijn en waarvan de benen nog niet helemaal verzuurd zijn; terwijl anderen achteraan, helemaal verkrampt, op hun moeder zitten te roepen; maar die heeft (zoals steeds) geen gehoor.  We hebben het alweer zelf gezocht.

Terug vooraan is er ondertussen iemand aan het front gekomen die; zo lijkt het; z’n benen een beetje wil komen losrijden. Kilometers tegen de wind in, de anderen zich vastbijtend in de wielen. Helaas, en gezien die hun moeder niet thuis geeft, worden die één na één uit het wiel gereden; zonder enig vermoeden van de rustig verder pedalerende koptrekker . Wat een machtsvertoon…. pure klasse wordt opgemerkt . Né , né…..” ik had een gelleke gepakt”.  Zo simpel kan het zijn…..maar je moet wel een stukje kunnen hardrijden, en van een ezel maken ze nog steeds geen koerspaard.

“Hou, hou …zo ni hé”

Hier en daar hangen er wat regenwolken in de lucht, maar we rijden voorlopig nog altijd droog.  Maar als we s’middags aan het genieten zijn van een korte lunch, trekt de terras-uitbaatster het regenscherm boven onze hoofden dicht.  Enkele minuten later is het zover….na eerst nog wat getreuzel trekken we dan toch onze regenvestjes aan en peppen we ons op voor de laatste 40 km in de regen, met nog 1 beklimming te gaan.

Het spookt door m’n hoofd…afdalen met 23-mm bandjes in regenweer….de vrees voor schuivers wordt alsmaar groter. Voor het eerst nemen de “ouderdomsverschijnselen” het commando in mijn hoofd over…ik moet als eerste boven komen (of toch samen met de besten), om vervolgens rustig te kunnen afdalen. Beneden is iedereen weer samen en er wordt in groep verder gefietst . Er zit veel zuurstof in de lucht en een aanzet /voorstel om “de koers hard te maken” wordt afgewimpeld.  Tot er zich toch iemand geroepen voelt om een ” zelfmoordpoging” te riskeren en trekt ten aanval. Een tegenaanval / terughaal-aktie van een andere strijdlustige wordt echter verbaal door koptrekkende werkpaarden teruggefloten. ” hou , hou…zo ni hé” . Slechte benen?  Alles komt weer samen en gelukkig komen we schadevrij maar wel doorweekt thuis.

“Over mijn lijk”

De laatste dag vertrekken we om 7 u . We moeten immers rond 10:30 u terug zijn voor onze spullen in te pakken en de camionette te laden.  Sommigen vertrekken zonder ontbijt, terwijl anderen toch nog eerst willen genieten van een “rustig” ontbijt. De rit zal kort zijn (65 km) tot aan de kust.

Op een zonnig terras aan het strand van een rustige en prachtige baai genieten we nog één keer, met z’n allen samen,  van een heerlijk “ontbijt” .

Na het (laten) nemen van enkele laatste groepsfoto’s,  door een lokale schoonheid, vertrekken we voor de laatste 30 km. Een laatste kans om zich (nog) eens te tonen….na enkel pittige klimmetjes worden de laatste hellende en dalende kilometers aangevat. De nervositeit stijgt en derhalve ook de snelheid.

Zij die zich geroepen voelen gaan attent mee; terwijl anderen wat reserve willen houden voor de thuiskomst en een laatste maal genieten. Hier waren we voor gekomen.

In de kopgroep vooraan wordt er ondertussen meermaals aangevallen en ook gepokerd.  Is het de vermoeidheid die de kop op steekt bij de ene? of een stijgende vormcurve bij de andere? of blufpoker? of koerservaring? ….maar alles wijst op wilskracht…….” Ik los da wiel hier ni…over mijn lijk” .

“Je zit te dansen op je zadel”

We hadden al gezien dat wat extra gewicht niet belet om een goede daler te zijn, maar wel je klimvermogen hypothekeert.

Maar dat een dieet en derhalve gewichtsverlies zo’n positieve impact heeft op je klimvermogen had niemand verwacht; maar het werd nu wel gedemonstreerd ! Je moet mijn inziens dan wel bijkomend over uitzonderlijke power beschikken, zeker als je af en toe ook nog met de besten mee omhoog gaat , en de vele hoogtemeters relatief gemakkelijk  overleeft…..en danseuse dan nog; maar dan vanop het zadel ! Je moet het maar doen …maximale energie stoppen in het klimmen/trappen en dan nog energie over hebben om te dansen.

Bij Sky zouden ze zeggen “there’s still room for improvement” ! Uiteraard bedoeld voor een dansende zadelfietser; zeker niet bedoeld voor de voorbereiding, organisatie en omkadering van de Forza Tour .

This was exceptionally good, outstanding & excellent !

Bedankt Carl uit naam van alle collega’s

Roger