Vanmorgen werden we verwend. Piet kookte voor iedereen een eitje. Na een nacht in een soort studentenhotel ( hypermodern en met prima kamers en …erg lekker ontbijt) vertrokken we uit Saalfelden omstreeks 9u. Het was na het inladen van de camionette net opgehouden met regenen, de lucht trok open, en het weer zou er de hele dag goed uitzien. De dag met de cyclisten diende zich aan als de koninginnenrit. Niet spectaculair wat de afstand betreft, ( ongeveer 140 km) maar zoveel klimwerk, dat iedereen op voorhand toch wat stress had. De beklimming van de Grossglockner stond immers op het programma, de hoogste van Oostenrijk. We rijden naar Zell amSee . In Bruck aan de Grossglockner steken we de Salzach over en beginnen stilletjes aan de loodzware klim. Aan de voet van de beklimming staan Mia en René op te wachten en doen we de regenkleding uit. Nog een koek en een banaan, en we beginnen er aan…we moeten 2505 meter hoog klimmen. Steeds 8, 9 of 10% klimmen en meer, gemiddeld 8,3%. Zware klepper! Boven aan de camionette trekken we andere kledij aan om af te dalen. Net toen we dachten, we zij er van af, kwam er alweer een venijnige klim van 3 km..met stukken tot 13%. In totaal hebben we 23 kilometer geklommen. Dan daalden we af naar Heiligenblut, waar we onszelf met pizza beloonden en genoten van mekaars verhalen. Daarna reden we richting Lienz, waar we we nieuwe banden gingen kopen, want Piet reed voor de tweede keer lek. Toen we alweer dachten van het klimmen af te zijn., bleek dat we richting Sankt Jakob opnieuw enkele km klimwerk kregen. Iedereen behoorlijk stikkapot…maar in het hotel stond het avondmaal al klaar, de frittatensoep en de wildragout ( pas geschoten door de heer des huizes) met alles er op en er aan , smaakte.

Johan.

.