Na een snel ontbijt in ons laatste hotel  in Cavtat vertrekken ik en René rond 7.30 u met de camionette huiswaarts .

De camionette hebben we met z’n allen s’avonds geladen ; valiezen, zakken , picknickgerief, allerlei benodigdheden en uiteraard de 8 fietsen .

De terugreis met camionette is gepland in twee dagen met een overnachting na 1000km in Rosenheim ( Duitsland) lwaar we een kamer geboekt hebben.

We rijden +/- 150 km ” langs de kust” op kronkelende wegen en door tunnels tot in Pojezerje (ter hoogte van Makarska/Mostar) waar we de autostrade A1 opgaan .

In het laatste gedeelte vóór we de A1 oprijden gaat het 1 uur lang stapvoets vanwege de vele/lange lange tunnels en de weg die op een bepaalde plaats een grote/lange bocht maakt.

We rijden  vanuit Kroatië heel even Bosnië binnen om vervolgens weer terug Kroatië binnen te rijden. Twee grensposten waarbij we ongeveer 1,5 u verliezen .

Vervolgens ” passeren ” we Split met moeilijke doorgang en zeer traag verkeer. Opnieuw verliezen we 1,5 u. We volgen verder de A1 over Zadar , Karlovac /Bociljevo waar we Kroatië voor goed verlaten en Slovenië binnenrijden. Nogmaals een verliestijd van ongeveer 1 uur . Hier hadden we een wegenvignet voor Slovenië moeten aanschaffen ; wat niet gebeurd is.

We rijden verder via Novo Mesto , Ljubljana en Kranj richting Villach.

Onderweg worden we geconfronteerd met heel hevig onweer …bliksem, stortregen met hagel en wind . Onze ruitenwissers kunnen de wateroverlast niet aan en de wegen zijn hier en daar bedekt met enorme waterplassen. Het onweer zal ons nog enkele uren achtervolgen!

Verkrampt rijden we stapvoets-10 km/u- verder …we moeten immers vóór 22:00 u onze gereserveerde slaapplaats, in Rosenheim ( Duitsland)halen. Met een extra vertraging van ongeveer 1,5 u bereiken we de grensovergang Slovenië /Oostenrijk. Heet blijft onweren. Het is ons plan om een wegenticket voor Oosterijk te kopen aan de grenspost; maar net voor de grens worden we met een rode zwaailicht uit de file  gehaald door de lokale politie, die zich voor de grenspost had opgesteld. We hadden namelijk geen wegenvignet voor Slovenië aangeschaft …..wisten we beter !

Eerst kontrole van alle papieren….identiteitskaart, rijbewijs, en alle autodocumenten. Het regent nog pijpenstelen en ik (chauffeur) wordt gevraagd uit te stappen en naar de combi-wagen van de politie te komen. Nat in mijn zomershirt, moet ik een PV (in Sloveense taal ) ondertekenen …….een beetje tegen mijn principes maar ik had geen keuze😝. Uiteraard werd er onmiddellijke betaling van het PV geëist (150 € ) en een tweede betaling van 30 € voor alsnog een ” achterhaald ” wegenvignet. Wegens natte handen werkte de betaalkaart niet onmiddellijk en even kwam het doem-scenario van ” een mogelijke aanhouding ” in mijn gedachte …. U weet wel !  Na verschillende pogingen lukte dan toch de onmiddellijk electronische betaling.

Enkele 10-tallen meters verder was dan de grenscontrole Slovenië-Oostenrijk ; alwaar weuiteraard , een wegenvignet voor Oostenrijk hebben aangekocht. Na een tijdsverloop van ongeveer 1,5 u , rijden we verder met ondertussen 2 vignetten op onze voorruit ; maar nog steeds zonder een rustpauze en eten ….Vanwege het onweer is het reeds donker .

We zijn nu zeker dat we niet tijdig onze slaapplaats in Rosenheim halen en bellen het geboekte hotelletje. Er worden afspraken gemaakt … we krijgen een code die toegang geeft tot een sleutelbox aan de gevel van het hotel en waarin de uitbater op zijn beurt 2 sleutels zal deponeren; 1 toegangssleutel voor de hoofddeur van het gebouw en een tweede voor onze kamer .

Oef ….we krijgen terug wat energie en moed. De grootste spelbreker blijft de onophoudelijke regen en de vermoeidheid die zich stilaan laat gevoelen. Zelf krijg ik last van een soort nachtblindheid door de onverlichte natte wegen waarin de lichten van de tegenliggers weerkaatsen. Met ons hoofddoel voor ogen ( absoluut geen risico/ongeval) gaan onze gedachten automatisch naar mogelijk te volgen alternatieve scenario’s .

René wil absoluut ook geen risico nemen en het is niet evident dat iemand van zijn leeftijd na een zware fietstocht, in die weersomstandigheden het stuur zou nemen. Rijden in een verkrampte en angstige toestand zou de vermoeidheid alleen maar in de hand werken.We hadden ook nog geen tijd gehad/genomen voor een stop of rustpauze .Het relatief storende motor/banden-geluid tijdens het rijden met de camionette was een extra vermoeidheidsfactor.

René had zich mentaal al voorbereid om een beschermdeken van onze fietsen uit de camionette te nemen en in de cabine te slapen. Na overleg ( zo doen we dat in groep😄) besluiten we om bij een volgend wegrestaurant te stoppen om wat te eten en naar een alternatieve slaapplaats te vragen. Zo gezegd, zo gedaan. In Villach stoppen we voor een broodje met koffie . We krijgen ook wat info mbt mogelijke slaapgelegenheid langs de autostrade ; 20 KMS verder.  Maar na een koffie komt de goede fysieke toestand van René boven en we hebben bijkomend geluk dat het stopt met regenen.

René neemt het stuur over en krijgt nieuwe energie en moed ……Hij voelt zich goed om de nog resterende +/- 220 KMS te rijden. We pompen  elkaar  moed in en houden elkaar wakker door wat te lullen over koetjes en kalfjes….alhoewel in zulke omstandigheden worden er ook serieuse dingen verteld die een mens zijn leven hebben getekend. In vermoeide toestand komen snel de emoties boven.

Uiteindelijk komen we rond 1u30  toe aan  het gereserveerde hotel en tikken de geheime code in op de sleutelbox tegen de muur . Deze gaat open ; maar ……blijkt leeg te zijn. Geen sleutels te bespeuren.  We zijn sprakeloos en staren elkaar moedeloos aan.

Maar dan komt de verlossing. Een persoon komt de deur openen en laat ons binnen. Het duurt geen 5 min of we liggen onder de lakens.

Na een korte nachtrust en een heerlijk ontbijt vertrekken we dan rond 8 u voor de laatste dagtrip van 850 km. Ook deze trip zou veel langer duren dan verwacht wegens een ongeval en lang stilstaand verkeer op de autostrade ( 2,5 u) en later nog lange files rond Frankfurt. We houden nog een korte stop op 250 km van huis om te tanken en een snelle hap. Na een reis van 16 dagen (fiets en auto ) zijn we dan terug thuis bij René rond 20u15. Veilig en zonder ongelukken!

Ik wil hierbij mijn kamer- en reisgenoot René van harte bedanken voor de hulp, collegialiteit en ondersteuning tijdens de gehele tocht; fiets en auto !

Eveneens mijn welgemeende dank voor zijn vaste kamergenoot Geert, die het mij als derde man op de kamer, zeer aangenaam heeft gemaakt 😅.

Roger