125 km, 1850 hoogtemeters, gem 22,5km per u

Een morgen in Bosnië. Iedereen goed geslapen, the day after. We staan vroeg op. Krijgen van de hotelbazin een ontbijt op het balkon. Dit is niet de luxe van sommige andere plekken, maar de gastvrijheid en gedienstigheid van deze mensen doet ons onze mening bijstellen. Politie en gerecht in dit land zijn corrupt, zeggen de mensen, maar de bevolking probeert je te helpen. Na de dagelijkse briefing en afspraken vertrekken de cyclisten richting Dubrovnik. Er is nog stevig klimwerk mee gemoeid, maar straks richting zee, dalen we af. René en ik rijden op een andere weg richting Slano. Daar zouden we proberen te lunchen. Ergens een pizza , als dat zou kunnen. Het wordt alweer zo heet dat het amper te dragen is. Daarom proberen we te zoeken waar de fietsers zijn. Na veel moeite, de GPS kent de weg niet en op de kaarten staan geen dorpen…vinden we mekaar, in de frigo zit frisse cola. We zoeken ondertussen aan de kust een lunchplek, ook dat is niet gemakkelijk.   We zijn al dicht bij Dubrovnik als we in Zaton .een pizzeria langs de Magistrale , de hoofdweg langs de kust vinden en tegen half2 de honger kunnen stillen. De verhalen komen boven…hoe zwaar het was geweest, maar ook hoe blij ze zijn dat de hele roadtrip door Belgie, Duitsland, Frankrijk, Oostenrijk, Italie, Slovenie, Kroatie, Bosnie en ook nog Montenegro tot een goed einde gebracht is. En hoe lang ze de verhalen van’ Roger missing’ in Mostar nog zullen vertellen…Morgen nog een dagje Montenegro, de baai van Kotor , ( met boottocht) , staat nog op het programma. Dan is het over en uit, en kan iedereen naar huis. Terugblikkend op een avontuur dat niemand ooit nog vergeet.

Mia