Vanmorgen stonden we een half uur vroeger aan de start. Het zou immers een hete Balkandag worden. Uitgecheckt uit een hotel dat ook als woonzorgcentrum diende ( met twee hulpbehoevende oudjes op de gang…ook dat kan hier!) En na een te sober ontbijt, waren we klaar voor de rit naar de Kroatische kust. Het traject was hoofdzakelijk dalend, maar er zaten toch 1500 hoogtemeters verscholen in het landschap van de rit met 136 km.   De temperatuur liep op tot 40 graden…onze eerste halte bevond zich op de parking van Lidl in Sinj , volgende afspraak zou de lunch worden ergens in een pizzeria. Dat liep fout.  Mia dacht een goeie pizzeria gevonden te hebben op de baan, maar iedereen vlamde voorbij, en terugroepen lukte niet. Verder dan maar, …in de achtervolging bleek Piet een platte band te hebben …. De anderen waren al weg, maar wachtten de pechvogels op om iets fris te gaan drinken. Dan liep het weer mis. Mia zou een andere lunchplek zoeken, iets wat niet meer lukte. Het traject leek niemandsland, er was niks te vinden …dan zelf naar de winkel, maar… Venten zonder vrouw kunnen geen lunch organiseren…een winkel vol eten en ze weten niet wat kiezen. Klein spanningsveld…maar voor mij een droomrit, vol van gevarieerde landschappen met aan het einde , de zee in al zijn glorie. Tussen de grote pinten werden alle plooien gladgestreken. Mia reed ineens door naar Makarska. En de groep raakte mekaar op het einde nog kwijt. Maar alles kwam goed. We arriveerden in ons sporthotel, waar ik al 3 dagen met Roger op mijn dak zit. Roger met zijn gewoontes neem ik er graag bij, (😁)maar na deze vakantie slaap ik nooit meer met venten samen.

Geert.😎